อคติ ชีวิตเปลี่ยน

ค้านคนทำบุญ หัวอาจเป็นจุณ
ศีรษะแตก 7 เสี่ยง

อคติทำให้คนเราสามารถคิดทำสิ่งใดได้สารพัด ถึงขนาดลงมือขัดขวางคนทำบุญ กับผู้มีคุณต่อโลกดังเช่น พระภิกษุสงฆ์ ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในบ้านเมืองเรา ก็มีเกิดขึ้นในยุคนี้ ซึ่งไม่ว่าจะกระทำไปเพราะมีเหตุจูงใจใด หรือเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ตาม

ผลร้ายอันมหาศาล ก็ถูกเซ็ทเป็นโปรแกรมลงไปในใจของกลุ่มชนเหล่านั้น เรียบร้อยแล้ว เมื่อใดก็ตามที่โปรแกรมกฏแห่งกรรมเริ่มทำงาน ผลร้ายสุดจินตนาการ แบบโหด โฉด เหี้ยม จะบังเกิดขึ้น อย่างไม่อาจหลีกหนีไปไหนได้เลย

        ดังเช่น เรื่องราวขุนนางผู้มียศใหญ่ เป็นถึงอำมาตย์ของพระราชา ที่ไม่เห็นด้วยกับการทำบุญใหญ่ของพระราชา ต่อองค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระภิกษุสงฆ์ เพราะเห็นว่า ทำบุญมากเกินไป ใช้ทรัพย์สิ้นเปลือง จนเกือบต้องศีรษะแตกเป็น 7 เสี่ยงมาแล้ว ดังที่ปรากฏในพระไตรปิฏก

ย้อนหลังไปในสมัยพุทธกาล พระราชาได้นิมนต์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าพระภิกษุสงฆ์ 500 รูป มาฉันภัตตาหาร โดยส่งคนไปบอกชาวเมืองให้มาดูทานของพระราชา ฝ่ายชาวเมืองเห็นแล้วก็รวมตัวกัน นิมนต์พระศาสดา และคณะสงฆ์ ไปฉันภัตตาหารในวันรุ่งขึ้น แล้วถวายภัตตาหารให้ยิ่งกว่าพระราชา ฝ่ายพระราชาไม่ยอมแพ้ ทำบุญใหม่ในวันรุ่งขึ้น ให้ยิ่งกว่าชาวเมือง ชาวเมืองก็ขอแข่งบุญกับพระราชา จึงรวมตัวชักชวนกันมากยิ่งขึ้นไปอีก พระราชาทำท่าจะแข่งสู้ไม่ไหว เพราะชาวเมืองจำนวนมาก เมื่อรวมตัวกัน กลายเป็นพลังสามัคคีที่ยิ่งใหญ่

พระนางมัลลิกา พระมเหสีเห็นเช่นนั้น ก็ช่วยออกไอเดียแนะนำพระราชา โดยให้เตรียมบัลลังก์ 500 บัลลังก์สำหรับให้พระนั่ง ช้าง 500 เชือก ยืนกางเศวตฉัตรแด่พระทั้ง 500 รูป ให้เจ้าหญิงมาคอยจัดการเรื่องการถวายภัตตาหารแด่พระภิกษุสงฆ์ รูปละ 2 องค์ แล้วถวายมหาทาน พระราชาเห็นดีด้วย จึงให้ไปนิมนต์พระพุทธองค์ พร้อมพระภิกษุสงฆ์ทั้ง 500 มาฉันภัตตาหารในวันรุ่งขึ้น แล้วให้ดำเนินการตามไอเดียของพระมเหสีทุกประการ การถวายทานอย่างยิ่งใหญ่อลังการของพระราชาในครั้งนั้นเรียกว่า อสทิสทาน คือ ทานที่ไม่มีทานใดเสมอเหมือน ซึ่งจะเกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ในยุคของพระพุทธเจ้าแต่ละพระองค์

ในกาลครั้งนั้น พระราชาใช้ทรัพย์บริจาคทานถึง 140 ล้าน ทรัพย์ทั้ง 140 ล้าน หมดสิ้นไปเพียงวันเดียว อำมาตย์คนหนึ่งชื่อว่า กาฬอำมาตย์  คิดในใจว่า 

โอ ราชตระกูล ถึงคราวเสื่อมสิ้นแล้ว พระราชาทำทรัพย์ถึง 140 ล้าน หมดสิ้นไป ภายในวันเดียว พวกพระเหล่านี้ ฉันเสร็จแล้วก็ไปนอน ไม่ได้เกิดประโยชน์อันใดเลย นี่มันฉิบหายใหญ่แล้ว

ส่วนอำมาตย์อีกคนชื่อชุณหอำมาตย์กลับคิดว่า 

โอ มหาทานของพระราชาคราวนี้ ช่างยิ่งใหญ่นัก หากไม่ใช่พระราชาย่อมไม่มีทางกระทำได้ มหาทานยิ่งใหญ่ เห็นปานนี้ มีหรือ พระองค์จะไม่อุทิศส่วนบุญแก่ใครๆ เราขออนุโมทนาบุญในบุญใหญ่ครั้งนี้

นี่คนสองคน เห็นเรื่องราวเดียวกัน แต่คิดเห็นต่างกัน เหมือนที่เขาพูดกันว่า

สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมอง เห็นโคลนตมน้ำนอง อีกคนมอง เห็นเด่นดารา

อำมาตย์สองคนนี้ก็เช่นกัน คนหนึ่งชื่นชมในมหาทานนี้ ส่วนอีกคนกลับเห็นคัดค้าน 

ครั้นเมื่อพระพุทธเจ้าฉันเสร็จ ก็ทรงตรวจดู พบว่า หากพระพุทธองค์ กล่าวสรรเสริญทานอย่างพิสดาร ชุนหอำมาตย์ จะบรรลุธรรม แต่ศีรษะของกาฬอำมาตย์จะแตกเป็น 7 เสี่ยงทันที จึงทรงกล่าวแต่โดยย่อ แล้วเสด็จกลับ ซึ่งอาจสงสัยว่า เหตุใดเพียงแค่นึกในใจ จึงมีโทษใหญ่เช่นนั้น ทั้งนี้เพราะพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงพระคุณอันยิ่งใหญ่ต่อสรรพสัตว์ เพียงแค่พระองค์เทศน์โปรดสัตว์ให้บรรลุธรรม พ้นจากทุกข์ทั้งปวง ที่ต้องทุกข์ทนจากการเวียนว่ายตายเกิดมานับภพชาติไม่ถ้วน เพียงแค่นี้ ก็ทรงคุณค่ามหาศาล เมื่อเทียบกับทรัพย์ 140 ล้านของพระราชา ที่ดูเหมือนมาก แต่ก็เพียงช่วยให้คนพ้นทุกข์ได้ชั่วคราว มีแล้วเดี๋ยวก็ต้องหมดไป หรือหากไม่หมดตอนเป็น ก็ไปหมดตอนตายอยู่ดี เอาไปไม่ได้แม้แต่น้อย

ฝ่ายพระราชาไม่เข้าใจ คิดว่าทานของพระองค์มีอะไรบกพร่องหรือเปล่า พระพุทธเจ้าถึงกล่าวแต่โดยย่อ พระราชาจึงเสด็จไปถาม ซึ่งเมื่อทราบความนัยจากพระพุทธเจ้าแล้ว ทรงตรัสเรียก อำมาตย์ทั้งสองมาสอบถามความจริง แล้วทรงตรัสกับกาฬอำมาตย์ว่า ทรัพย์ที่สิ้นเปลืองไป ก็ทรัพย์ของเรา หาใช่ทรัพย์ของท่านและครอบครัวแม้แต่น้อย  ท่านจะมาเสียดายทรัพย์แทนเราไปเพื่ออะไร ซึ่งถ้อยคำเช่นนี้ ช่างคล้ายๆ ยุคปัจจุบัน ที่มีคนไปเสียดายทรัพย์แทนคนอื่นเลยครับ แล้วพระราชาก็เนรเทศกาฬอำมาตย์ออกไปนอกเมือง ส่วนชุณหอำมาตย์ ทรงแบ่งทรัพย์ให้ครอง 7 วัน ให้ทำทานได้เต็มที่

เมื่อพระราชาไปกราบทูลให้พระพุทธองค์ทรงทราบ จึงทรงให้ธรรมะว่า

พวกคนตระหนี่จะไปสู่เทวโลกไม่ได้เลย, พวกคนพาลแลย่อมไม่สรรเสริญทาน, ส่วนนักปราชญ์อนุโมทนาทานอยู่  เพราะเหตุนั้นนักปราชญ์ จึงเป็นผู้มีสุขในโลกหน้า
	จะเห็นได้ว่า ในยุคพุทธกาล กาฬอำมาตย์ต้องเสื่อมจากทรัพย์ทั้งปวง และต้องถูกเนรเทศออกจากเมืองไป เพียงเพราะค้านการสร้างมหาทานของพระราชาต่อพระพุทธเจ้าและคณะสงฆ์ แม้เพียงความคิด ซึ่งด้วยความเมตตาของพระศาสดา อำมาตย์นั่น อาจไม่ศีรษะแตก 7เสี่ยงในชาตินี้ แต่ถ้ากรรมนี้ตามทัน ก็อย่าหวังรอดพ้นมือกรรมไปได้ ส่วนในยุคปัจจุบัน การไปขวางการทำบุญ ของผู้อื่น แม้ผลอาจยังไม่เห็นทันทีเหมือน สมัยพุทธกาล แต่ผลอันทุกข์ทรมาน เกินจินตนาการจะติดไปในภายภาคหน้า  เพราะคิดง่ายๆ ก็ได้ว่า  เพียงแค่พระเทศน์ให้ใครคนหนึ่ง เลิกเหล้าได้ เขาก็จะไม่เมาแล้วขับไปชนคนตาย หรือพิการ เขาก็จะไม่ไปทำร้ายผู้อื่นอย่างขาดสติ  เขาก็จะไม่ใช้ทรัพย์ให้หมดไปกับน้ำเมา   แค่นี้ คุณของพระท่านมีขนาดไหนแล้ว  นี่ท่านยังสอนคนให้ไม่เบียดเบียน ด้วยศีลข้ออื่นอีกล่ะ  แล้วการไปขวางผู้คนไม่ให้ทำบุญกับท่าน  จะชื่อว่า ทำร้ายผู้มีคุณขนาดไหน  และชื่อว่า ทำลายสังคมมากเพียงใด  สมควรแก่กรรมที่กระทำลงไปหรือไม่  ก็ให้ตรองตามดูครับ