พระพุทธเจ้าสอนอย่าง ธรรมกายสอนอีกอย่าง จริงหรือ

จากที่กระแสผ่านสื่อหลายสื่อมาว่า วัดพระธรรมกาย สอนคำสอนที่แตกต่างออกไปจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยแจกแจงมาว่ากันเป็นข้อๆเลยว่า พระพุทธเจ้าสอนอย่าง ธรรมกายสอนอีกอย่าง ในขณะที่เหล่าสาธุศิษย์ ที่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดพระธรรมกาย ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า คำสอนของหลวงพ่อธัมมชโย แห่งวัดพระธรรมกาย ล้วนไม่แตกต่างจากคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่มีอยู่ในพระไตรปิฎก ซึ่งเมื่อสองฝักสองฝ่าย มีความเห็นและทัศนะที่แตกต่างกันเช่นนี้ วิธีพิสูจน์ก็มีอยู่นั่นคือ พลิกดูคำสอนของพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎกนั่นเองครับ

ความเห็นที่สื่อบางสื่อยกมาในข้อแรก คือ พระพุทธเจ้าสอนว่า การบริจาค การให้ ก็เพื่อละกิเลสความโลภ กำจัดตัณหา แต่ธรรมกายสอนให้บริจาคเพื่อแลกกับสวรรค์ และความร่ำรวย เพื่อความมักใหญ่ใฝ่สูง พอกพูนกิเลส สะสมตัณหา ความทะยานอยาก ซึ่งหากมองกันโดยผิวเผิน “ถ้าพระพุทธเจ้าท่านสอนให้บริจาคทานเพื่อแลกกับความร่ำรวยจริง แล้วทำไมท่านจึงสอนให้ผู้ครองเรือน ละทิ้งทรัพย์สิน ตำแหน่งหน้าที่การงานชื่อเสียงเกียรติยศในทางโลก แล้วมาบวชเป็นพระภิกษุ แสวงหาทางหลุดพ้นล่ะ คำสอนไม่ขัดกันเองหรือ แต่หากพระพุทธเจ้า ไม่ได้สอนว่า บริจาคทาน แล้วได้โภคทรัพย์ความร่ำรวยจริง แล้วเหตุใดชาววัดพระธรรมกายจึงบอกว่า การให้ทานแล้วได้โภคทรัพย์ ก็เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนเช่นกันล่ะ” แล้วความจริงเป็นอย่างไร อะไร คือ คำสอนที่ถูกต้อง เราก็ต้องไปพลิกพระไตรปิฎกกันดูล่ะครับ

พระวรุต สละทรัพย์ หน้าที่การงาน ชื่อเสียงทางโลก ออกบวชอยู่ช่วงหนึ่ง ซึ่งเป็นการขัดเกลากิเลสช่วงหนึ่งของชีวิต

วัดพระธรรมกาย สอนว่า การทำทาน ทำให้ได้ทรัพย์สมบัติ

วัดพระธรรมกาย สอนว่า ทำทาน รักษาศีล ได้ไปสวรรค์

ซึ่งจากการพลิกพระไตรปิฎกพบว่า พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้ฝึกมนุษย์และเทวดา ที่ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน การสอนของท่านจะเน้นจริตอัธยาศัยของผู้ฟัง พื้นฐานจิตใจ และวาสนาบารมีที่ได้สั่งสม อบรมตนเองมาก่อน ทั้งนี้เพราะผู้ฟังมีมากหลาย ล้วนแล้วแต่ต่างจริตต่างอัธยาศัย อีกทั้งวาสนาบารมีในอดีตก็มากน้อยแตกต่างกัน จะให้สอนเพียงอย่างเดียวเหมือนกันหมด แล้วให้ผู้ฟังบรรลุธรรมเหมือนๆกัน ย่อมเป็นไปไม่ได้แน่นอนครับ ซึ่งหากผู้ฟังมีวาสนาบารมี และอัธยาศัยที่จะได้หมดกิเลสในชาตินี้ หรือใกล้ที่จะหมดกิเลสแล้ว ก็จะทรงสอนให้ปล่อยวาง ละคลายความยึดมั่นถือมั่นในทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งท่านพุทธทาสนิยมเรียกว่า ละตัวกูของกู เพื่อเร่งขจัดกิเลสในใจตนให้หลุดร่อนไป จนหมดกิเลสบรรลุธรรม ยกเว้น บุคคลพิเศษบางท่าน เช่น พระนันทะ ที่ทรงสอนให้ปฏิบัติธรรม แลกกับการได้นางฟ้าเทพธิดาบนสวรรค์ จนเมื่อท่านนันทะปฏิบัติธรรมจนบรรลุธรรม ท่านก็ไม่ต้องการนางฟ้าเทพธิดาใดๆอีกแล้ว อย่างนี้ก็มีครับ ไม่ใช่สอนให้หลุดพ้นโดยบอกให้ละตัวกูของกู แต่เพียงอย่างเดียว

พระนันทะ คลิก : http://www.84000.org/one/1/07.html

แต่หากผู้ใดยังมีอัธยาศัยอยู่ครองเรือนในทางโลก ยังบำเพ็ญบารมีมาไม่แก่รอบ ท่านก็จะสอนให้ทำทานเองเพื่อความมีโภคทรัพย์สมบัติ ชักชวนคนทำทาน เพื่อความมีบริวารสมบัติ ดังเช่น ข้อมูลในพระไตรปิฎก เรื่องเศรษฐีตีนแมว ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า ผู้ใดให้ทานเอง ผู้นั้นย่อมได้โภคทรัพย์สมบัติ ชักชวนคนอื่นทำทาน ก็ย่อมได้บริวารสมบัติ ส่วนผู้ไม่ให้ทาน ก็ย่อมไม่ได้โภคทรัยพ์สมบัติ ไม่ชักชวนคนอื่นทำทาน ก็ย่อมไม่ได้บริวารสมบัติ ทำให้ชายหนุ่มคนหนึ่งปรารถนาได้สมบัติทั้งสอง คือ ทรัพย์และบริวาร จึงนิมนต์พระภิกษุหมดวัดไปฉันภัตตาหารในวันรุ่งขึ้น แล้วไปชักชวนผู้คนในตลาดให้มาร่วมบริจาคเพื่อทำภัตตาหารถวาย จนเป็นที่มาของฉายา เศรษฐีตีนแมว ครับ
คลิก : http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=19&p=6

หรือศึกษาเรื่องราวของเศรษฐีตีนแมวฉบับภาษาชาวบ้านได้จากบทความนี้
คลิก : http://arrowheros.blogspot.com/2016/04/blog-post_14.html

นอกจากนี้ยังทรงสอนให้ ทำทานเพื่อไปสวรรค์ ดังเช่น ข้อมูลในพระไตรปิฎกเรื่อง ทานที่ผลมาก มีอานิสงส์มาก กล่าวถึงการบริจาคทานแด่สมณะผู้ประพฤติธรรม ย่อมมีผลเลิศ เกื้อกูลแก่สวรรค์ และมีวิบาก หรือผลแห่งกรรมดีที่เป็นสุข ทั้งนี้เพื่อให้ผู้นั้นได้มีชีวิตที่สะดวก มีเวลาและโอกาสสั่งสมคุณความดี บำเพ็ญบารมีให้แก่รอบ ซึ่งจะทำให้มีวาสนาบารมีและอัธยาศัยได้บรรลุธรรมในชาติใดชาติหนึ่งในอนาคต เพราะหากเป็นอยู่แร้นแค้น ย่อมไม่มีอารมณ์ปฏิบัติธรรมสั่งสมวาสนาบารมีอย่างแน่นอน ดีไม่ดีต้องไปทำผิดศีลเพื่อความอยู่รอด เลยไปอบายแทน

คลิก : http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html

การสอนสั่งมนุษย์ และเทวา ทั้งหลายของพระพุทธเจ้า จึงไม่ได้มีเพียงรูปแบบเดียว แต่มีหลากหลายรูปแบบ อุปมาดั่ง การแล่นเรือฝ่าคลื่นลมในมหาสมุทรไปถึงฝั่ง ผู้ที่เพิ่งเริ่มต้นแล่นเรือ หรือ กำลังแล่นเรืออยู่กลางมหาสมุทร ย่อมได้รับการสอนหลักปฏิบัติในการเดินเรือที่แตกต่างจากผู้ที่แล่นเรือเข้าใกล้ฝั่งเต็มที่แล้ว นั่นเอง หากเพิ่งเริ่มต้นแล่นเรือ หรือ กำลังแล่นเรืออยู่กลางมหาสมุทร หลักการปฏิบัติที่สำคัญคือ ต้องสั่งสมเสบียงในการเดินเรือให้เพียงพอต่อการแล่นเรือเข้าหาฝั่ง ยิ่งถ้าฝั่งยังอยู่ไกลมาก ก็ยิ่งต้องสั่งสมเสบียงมาก แต่หลักการปฏิบัติเมื่อแล่นเรือเข้าใกล้ฝั่งเต็มที่แล้ว อีกนิดเดียวก็จะถึงฝั่งแล้ว ท่านให้ทิ้งเสบียงที่มีอยู่ แล้วรีบแล่นเรือเข้าสู่ฝั่งโดยเร็วที่สุด พอไปถึงก็ทิ้งเรือไว้ข้างหลัง ไม่แบกเรือขึ้นฝั่งนั่นเอง

อุปมาดั่งคำสอนของพระพุทธเจ้า ที่สอนโดยดูจริตอัธยาศัยของผู้ฟัง หากเป็นผู้มีบารมีแก่รอบใกล้ถึงฝั่งพระนิพพาน ก็จะทรงสอนให้ปล่อยวางในตัวตนในทางโลก เรียกง่ายๆ ว่า ละตัวกูของกู มุ่งปฏิบัติธรรมสู่ฝั่งพระนิพพาน แต่หากจริตอัธยาศัยของผู้ฟัง ยังต้องบำเพ็ญบารมีอยู่อีกหลายภพหลายชาติ ก็จะทรงสอนให้บำเพ็ญทาน เพื่อให้ได้โภคทรัพย์ ได้ไปสวรรค์ ซึ่งจะเป็นเสบียงให้เขาได้ประพฤติปฏิบัติธรรมได้อย่างสะดวกในภพชาติต่อๆไป ก่อนที่จะมีบารมีถึงพร้อมสู่ฝั่งพระนิพพานนั่นเอง

แล้ววัดพระธรรมกายล่ะสอนอย่างไร ตอบว่า วัดพระธรรมกายก็สอนเหมือนพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั่นเองครับ คือ หากเป็นญาติโยมสาธุชนทั้งหลายที่มาวัด หลวงพ่อท่านก็สอนว่า การบำเพ็ญทาน ทำให้ได้โภคทรัพย์สมบัติ คือ รวยนั่นแหละครับ ละโลกแล้ว หากตั้งใจรักษาศีลด้วย บำเพ็ญทานด้วย ก็จะได้ไปสวรรค์ เป็นสหายแห่งเทวดา แต่ท่านไม่ได้สอนเพียงเท่านั้นนะครับ เพียงแต่คำสอนถัดจากนี้จะไม่ได้ออกสื่อ ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบเหมือนกัน ท่านจะสอนว่า สวรรค์เพียงเป็นที่เพลินใจชั่วครู่ เป็นที่พักชั่วคราว ไม่ควรประมาทให้เร่งสร้างบุญบารมี คือ รักษาศีล และเจริญภาวนาด้วย เพื่อให้บรรลุธรรมตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในกาลก่อนนั่นเอง ดังในนิทรรศการ ทางรอดวิกฤติชีวิตมนุษย์ที่จัดที่วัดพระธรรมกาย ช่วงเดือนธันวาคม ปี 2558 ที่ผ่านมา

โซนสวรรค์ คลิก : https://www.youtube.com/watch?v=yE9V6z3ZfEk

โซนนรก คลิก : https://www.youtube.com/watch?v=y6r_KkWynYk

โซนพุทธะ คลิก : https://www.youtube.com/watch?v=LM065GZ932s

ยิ่งถ้าเป็นพระภิกษุในวัด ท่านก็ยิ่งเน้นให้รักษาศีล และเจริญภาวนายิ่งกว่าสาธุชนยิ่งๆขึ้นไปอีกหลายเท่าเลยครับ เช่น ให้คิดเสมอว่าตนเป็นพระทั้งในยามหลับและยามตื่น หากมีโอกาสพิเศษท่านก็จะชวนลูกพระเณรอยู่อิริยาบถ 3 คือ ปฏิบัติธรรมโดย ยืน เดิน นั่ง แต่ไม่นอน เพื่อให้เข้าถึงธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นแหละครับ แต่คำสอนส่วนนี้ ผมไม่เคยได้เห็นสื่อทั้งหลายนำไปออกเลยจริงๆ

สรุปได้ว่า สิ่งที่สื่ออื่นพูดมาว่า พระพุทธเจ้า สอนให้บำเพ็ญทาน เพื่อละกิเลสนั้น ก็ถูก แต่การที่สื่ออื่นไปบอกว่า พระพุทธเจ้าสอนว่า บำเพ็ญทานแล้วได้โภคทรัพย์ร่ำรวยไปสวรรค์นั้นผิด ย่อมเป็นการบิดเบือนคำสอนของพระพุทธเจ้าครับ คือ ถูกส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ถูกทั้งหมด ต้องดูจริตอัธยาศัยของผู้ฟังด้วย อีกทั้งการเพิ่มเสริมเติมแต่งว่า การสอนให้ทาน แล้วได้ทรัพย์สมบัติความร่ำรวยนั้น คือการสั่งสมความมักใหญ่ใฝ่สูง พอกพูนกิเลส สะสมตัณหา และความทะยานอยาก นั้น ก็คือความเข้าใจผิด หรือมีอคติ เพราะไม่ได้มาศึกษาธรรมะทั้งหมดที่วัดพระธรรมกายสอนนั่นเอง

ส่วนที่บอกว่า ธรรมกาย สอนให้ทำทาน และจะได้โภคทรัพย์คือความร่ำรวย และได้ไปสวรรค์นั้น ก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่วัดพระธรรมกาย ไม่ได้สอนเพียงแค่นี้ ยังมีสอนว่า สวรรค์เป็นเพียงที่พักชั่วคราวเท่านั้น ไม่ควรประมาทเพลิดเพลินในสวรรค์ แต่สื่อตัดเอาบางส่วนออกมา ชี้นำเพื่อหวังให้คนเข้าใจผิด นั่นเองครับ

จะเห็นได้ว่า จะพิสูจน์สิ่งใดก็ตาม ฟังจากสื่ออย่างเดียวไม่พอ เพราะสื่อต่างๆ เหล่านั้น ก็ไม่ได้รู้และชำนาญไปทุกสาขาอาชีพ ทุกเรื่องราว ที่รู้อย่างผิดๆ ก็มีอีกมากมาย การจะพิสูจน์สิ่งใดอย่างถ่องแท้ ควรให้เวลาศึกษาและปฏิบัติอย่างจริงจัง ก็จะได้ข้อมูลที่ครบถ้วนกระบวนความมากที่สุด ก่อเกิดปัญญาอย่างแท้จริงครับ